Dag Francois,
een paar losse gedachten ...
*
Ik ervaar je filosofieen en dan met name het volgen van je filosofieen ( die steeds actief in mij ook gewoond hebben ) als het opengooien van iets. Al is gooien een te sterk woord.
Een beeld ... een metafoor komt in me op :
alsof er bergen in ons wonen, landschappen, continenten, aardverschuivingen, grond om op te staan. Door stapje voor stapje het ha! te volgen, die momenten van 'relief' van opluchting waarop je denk : ja ha! Dat is het! - denk ik dat je als mens meer en meer de bovenste lagen van je belevingswereld opzij kunt schuiven.
Alsof het grondpatroon, de tekening die in je woont ( het landschap, de continenten ) daardoor zichtbaar wordt. Aan de oppervlakte komt te liggen.
*
Mijn ervaring is dat mensen stimuleren om ha! te ervaren, en bewust te uiten, ook soms overreacties teweeg brengt. Het kan sterke gevoelens van angst of afwijzing oproepen.
*
Wat jij mij vertelde over je ha! moment op je 24° levensjaar fascineert me. Het blijft me bij, hoe je vanbinnen uit iets ervaren hebt dat de culturele en sociale normen van je omgeving opengetrokken heeft. Spijtig, en pijnlijk ook om te observeren hoe een omgeving daar vervolgens veroordelend op kan reageren.
We kunnen heel erg hard zijn als mens ... zowel voor onszelf als voor elkaar.
*
Toch denk ik, en geloof ik, dat onze wereld pioniers nodig heeft.
Mensen die durven het innerlijke landschap dat in hen woont open te gooien, beetje bij beetje, want net zoals je niet gelijk de diepste kelders van je ziel verkennen kan, kan je ook geen kind dat nog maar net heeft leren zwemmen, in het diepe water 'gooien'.
*
Dit zijn wat spontane gedachten.
( misschien vraag je je af waarom ik je zo veel schrijf :-) Het bouwt naadloos verder op het werk waar ik mee bezig was. Een puzzel is zich aan het ontvouwen ! Sounds crazy doesn't it? :-)
vrijdag 16 april 2010
donderdag 15 april 2010
William Wordsworth ( poet )
from : ode ( Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood. )
"Thanks to the human heart by which we live,
Thanks to its tenderness, its joys, and fears,
To me the meanest flower that blows can give
Thoughts that do often lie to deep for tears."
"Thanks to the human heart by which we live,
Thanks to its tenderness, its joys, and fears,
To me the meanest flower that blows can give
Thoughts that do often lie to deep for tears."
jouw klanken.
als deze blogspot geen schrijven was
maar een muziekstuk dat we samen speelden
dan zou ik nu heel stil zijn
en
wachten op jouw klanken.
maar een muziekstuk dat we samen speelden
dan zou ik nu heel stil zijn
en
wachten op jouw klanken.
Winterlied, passeer me - een improvisatie
woorden als gedachten rijgen zich aanéén woorden worden woorden worden wij wij wij zoeken woorden en wij wij vinden maar de wind de wind stroomt door de stilte heen stil kind stil ssssjt x
net als de toetsen zomaar zoeken
ssssjtt
en woorden rijgen zich aanéén
de ademruimte
toen.
viel elke noot als een verstilde vorm van regendruppels naar beneden
zij zij staat daar stilte om haar heen en sneeuw
ze steekt haar tong uit proeft proeft van de wind de sneeuw
en vraagt
mijn kind hoe lang zullen wij deze sneeuw nog horen
tot we groot zijn !
tot we groot zijn !
si la sol re
en vorm zoekt leegte
skeppingsdrang mijn wegspringplek en wilgerboom jij man jij heel veel van dat
ssssssjjjjt
en zij en hij wij ook
mijn winterlied
en elke noot.
viel als.
een
verstille vorm
van regendruppels
naar beneden
gedaan met die gedachten van het streven
gedaan daar me die gedachten van het zoeken
wit zwart de toetsen daar jij
wit zwart de toetsen daar jij
chanson d'hiver
en elke noot voert mee op vleugels van de wind mijn kind
ja elke noot
en woorden willen soms terug maar elk woord ook weer verder hoor je
hoor je
elk woord hier en nu
daar daar als de wind
verleden waait daar door me heen en ik bereik jou jij die reeds in mij bent si la sol re de linker en de rechterhersenhelft op zoek geen zoek zoekte
si la sol re maar zomaar
woorden net als klanken die wanneer de ene klank gedaan is de andere dan in zich draagt en zomaar is zacht ja zomaar is heel lief de wind mijn kind
en soms twee woorden bij elkaar zijn vormen iets. of niets.
de woorden tijd om de woorden ook te laten waaien net als klanken tijd om niet altijd tijd te willen tijd om tijd tijd te geven aan het niet oorzakelijke maar het zomaar
en zij zij staat daar in de sneeuw en zij zij vindt daar in de sneeuw dat wat ze hoort dat wat niet is dat wat de sterren bijéén kan houden
kleine tomas heel liefd kindje kleine tomas
schoenen om haar heen veel schoenen rood groen geel en blauw en bergen heel veel bergen drie realiteiten steeds terzelfdertijd als alles ja alles alles WAw!
jij daar jij jij man jij heel veel van dat alles fluit fluit
fluit whistle like the wind passeer me
fluit whistle like the wind doe mij vergeten
fluit whistle like the wind geef mij die woorden die mij geven geef mij die taal van stilte
geef mij die taal van stilte, godenkind geef mij geen zij geen hij geef mij die klank van verte die klank van zoekte vindte. ja jij begrijp passeer me wandel waai streel omarm omhels de wind mijn kind en mij jij
laat bergen in mij leven
ga op mijn ijsschots staan
laat bergen in mij leven
x
net als de toetsen zomaar zoeken
ssssjtt
en woorden rijgen zich aanéén
de ademruimte
toen.
viel elke noot als een verstilde vorm van regendruppels naar beneden
zij zij staat daar stilte om haar heen en sneeuw
ze steekt haar tong uit proeft proeft van de wind de sneeuw
en vraagt
mijn kind hoe lang zullen wij deze sneeuw nog horen
tot we groot zijn !
tot we groot zijn !
si la sol re
en vorm zoekt leegte
skeppingsdrang mijn wegspringplek en wilgerboom jij man jij heel veel van dat
ssssssjjjjt
en zij en hij wij ook
mijn winterlied
en elke noot.
viel als.
een
verstille vorm
van regendruppels
naar beneden
gedaan met die gedachten van het streven
gedaan daar me die gedachten van het zoeken
wit zwart de toetsen daar jij
wit zwart de toetsen daar jij
chanson d'hiver
en elke noot voert mee op vleugels van de wind mijn kind
ja elke noot
en woorden willen soms terug maar elk woord ook weer verder hoor je
hoor je
elk woord hier en nu
daar daar als de wind
verleden waait daar door me heen en ik bereik jou jij die reeds in mij bent si la sol re de linker en de rechterhersenhelft op zoek geen zoek zoekte
si la sol re maar zomaar
woorden net als klanken die wanneer de ene klank gedaan is de andere dan in zich draagt en zomaar is zacht ja zomaar is heel lief de wind mijn kind
en soms twee woorden bij elkaar zijn vormen iets. of niets.
de woorden tijd om de woorden ook te laten waaien net als klanken tijd om niet altijd tijd te willen tijd om tijd tijd te geven aan het niet oorzakelijke maar het zomaar
en zij zij staat daar in de sneeuw en zij zij vindt daar in de sneeuw dat wat ze hoort dat wat niet is dat wat de sterren bijéén kan houden
kleine tomas heel liefd kindje kleine tomas
schoenen om haar heen veel schoenen rood groen geel en blauw en bergen heel veel bergen drie realiteiten steeds terzelfdertijd als alles ja alles alles WAw!
jij daar jij jij man jij heel veel van dat alles fluit fluit
fluit whistle like the wind passeer me
fluit whistle like the wind doe mij vergeten
fluit whistle like the wind geef mij die woorden die mij geven geef mij die taal van stilte
geef mij die taal van stilte, godenkind geef mij geen zij geen hij geef mij die klank van verte die klank van zoekte vindte. ja jij begrijp passeer me wandel waai streel omarm omhels de wind mijn kind en mij jij
laat bergen in mij leven
ga op mijn ijsschots staan
laat bergen in mij leven
x
spontaneiteit gedachte n° 4
Ik geloof dat spontaneïteit ons thuis brengt.
Op wegen waar we willen zijn.
Gisteren komt Chelsea ( the Queen of Headshaking, het meisje dat boven de boekwinkel woont, zie eerder berichtje ! ) rond 15 u 's middags haastig naar me toe.
Ik lees een mix van paniek en vreugde in haar ogen.
'Joke!' zegt ze 'Mijn mama en ik zitten echt in de problemen! Alles loop verkeerd met haar kanker en haar chemokuren. Kan jij van dinsdag tot zaterdag bij ons blijven slapen en ons helpen?'
Ik kijk haar aan. Heb zin om haar vast te nemen.
Heel even is het stil.
'Je woont dan vlak boven het werk. Dat is heel dichtbij.'
Ik glimlach, vertederd.
Je moet weten, ik woon namelijk op 5 minuutjes fietsen van de winkel, dus haar argument is relatief ...
'Van dinsdag tot zaterdag?' herhaal ik zachtjes.
'ja' zegt zij.
'Ja' zeg ik.
'Echt?' vraagt ze me.
'natuurlijk' zeg ik haar. 'Graag.'
ik denk na.
Mijn gedachtes gaan heel snel.
Ik heb net 'ja' gezegd.
Oké ... kan ik in dit besluit mijn eigen ruimte vinden? Kan ik al mijn verantwoordelijkheden verder opnemen?
een kat? vraag ik me af. Neen, die heb ik niet. Een man in huis? Ook niet. Kinderen? neen.
Alleen mijn piano. Die kan ik niet zo lang missen. Mijn levengevend zuurstof!
'Het enige' zeg ik haar 'is mijn piano. Maar daar vinden we een oplossing voor. Ik kan bijvoorbeeld elke ochtend even naar mijn huis fietsen wanneer jij naar school gegaan bent en de winkel nog niet open is.'
Haar ogen lichten op.
'Maar wij hebben een piano boven!'
'Oh' zeg ik. 'perfect.'
'Kom met me mee naar boven!' zegt ze. 'Nu!'
'Chelsea, dat gaat niet'
'Waarom niet?'
'Ik zit alleen aan mijn balie. Er komen straks klanten naar me toe.'
Verlegen kijkt ze naar de grond.
'Straks' zeg ik 'om 18 u. Wanneer de winkel sluit, kom ik naar jou.'
'oké' zegt ze 'tot gauw.'
'tot gauw.'
En Chelsea, the Queen of Headshaking gaat naar haar mama.
En Chelsea, the Queen of Headshaking gaat naar haar mama.
*
's Avonds bel ik aan. Ik ga naast de zieke mama in de zetel zitten.
We bespreken de planning.
Ik vul de avonden in op haar kalender waarop ik wat gepland heb. Het zijn voornamelijk toneelvoorstellingen die ik wou gaan zien. Werk van mentaal gehandicapte kinderen. Ik vraag of Chelsea met me mee mag gaan.
Dat mag.
Ik krijg een gepassioneerde uitleg over de werking van de digitale televisie. Ik heb zelf een t.v. maar geen aansluiting, dus dit is nieuw voor mij.
We bespreken de boodschappen, ik geef aan dat ik graag vers wil koken voor Chelsea, zoals ik altijd ook voor mezelf doe. De vrouw vertelt me dat ze geld in een envelopje zal leggen, zegt me waar ze het zal leggen.
Ze beschrijft de stress die ze net gehad heeft. Een man die beloofd had Chelsea op te vangen, zegt op het laatste nippertje af, per sms.
'En dan' vertelt ze me met grote ogen 'Chelsea en ik waren in paniek. Chelsea zei : ik ben iedereen tot last! Ik spring uit het raam!' dacht ik aan jou' vertelt de vrouw.
'En dan' vertelt ze me met grote ogen 'Chelsea en ik waren in paniek. Chelsea zei : ik ben iedereen tot last! Ik spring uit het raam!' dacht ik aan jou' vertelt de vrouw.
'een ingeving!' zegt ze 'zomaar, spontaan. Ik weet niet waar het van kwam, maar ik wist dat jij en chelsea het goed kunnen vinden met elkaar, dus ik zei : Chelsea, waarom niet Joke? We kunnen het maar vragen! En' vertelt ze 'Chelsea's gezichtje klaarde gelijk helemaal op ... Zo spontaan' zei ze 'ik weet ook niet waar het vandaag komt.'
Wanneer ze me dit vertelt, en ik de vreugde in haar ogen zie, denk ik aan jouw filosofieën. Het ha! Ik zie voor mijn ogen gebeuren wat het ha! met een mens kan doen. Het zet continenten in beweging. Doet de aarde schuiven. Haalt de kracht in ons naar boven.
*
De vrouw begint te huilen.
'Tranen van opluchting' zegt ze. 'ik had nooit gedacht dat dit zou kunnen gebeuren.'
'Tranen van opluchting' zegt ze. 'ik had nooit gedacht dat dit zou kunnen gebeuren.'
Ik glimlach.
We praten over de piano. Ik vraag hem welke klanken hij produceert.
'Warm' zegt zij.
Met haar handen speelt ze haar eigen spelen na.
Ik observeer de bewegingen die ze maakt.
Zij vertelt dat André Rieu ( ken je hem? ) er nog op gespeeld heeft.
Ik beslis om verder door te vragen. De muziek geeft haar leven, dat voel ik.
Ze vertelt me over haar klarinet, hoe dat voelde om die tussen haar lippen te houden, er op te blazen.
'Nu gaat het blazen moeilijk' zegt ze. 'met maar één long.'
'Maar misschien zijn de klanken nu dieper.' zeg ik haar. 'Omdat het verlangen nu zo sterk geworden is.'
'Ja' zegt ze me. 'ja ... dat klopt.'
haar stem klinkt ver, vol heimwee, als een warme lentewind die voor het eerst weer op het strand waait en ons er aan herinnert hoe fijn de zomer kan zijn.
Ik vertel haar over jouw werk. Ik beschrijf hoe leuk ik het vond om met jou te improviseren.
'Ik was net als een kind' zeg ik 'dat zijn plastic bandjes afwerpt en in het zwembad springt.'
Ik beschrijf haar hoe jij mijn trage noten volgde. Hoe je antwoordde op mijn stilte. Hoe er iemand uit het publiek ( ik weet niet wie ) moest lachen. Hoe ik jou stuurde, en ontving.
'Ja' zegt ze me 'improviseren is echt heerlijk.'
Ze beschrijft me een avond waarop ze geimproviseerd heeft, na een feestje, met haar pianoleerkracht. Haar ogen stralen, opnieuw.
Daarna laat ze mij de blaren op haar onderbenen zien. Haar benen worden zo heet van al die chemo ...
Het is een tijdje stil.
Realiteit die vraagt om zwijgen.
Ze opent daarna opnieuw ons gesprek, gaat verder in op haar piano, zegt me dat het zo duur is om hem te laten stemmen. Ik vertel dat ik bevriend ben met iemand die dat doet, en noem zijn richtprijs.
'oh' zegt ze 'dat valt best mee.'
*
Chelsea komt erbij zitten en opent de postkaartjes die ze voor haar verjaardag heeft gekregen.
Ik doe mijn jas aan, neem afscheid, laat jouw cd ( die in mijn discman zat ) bij haar achter.
'maar!' zeg ik er stelling bij 'ik wil hem wel morgen terug! want langer kan ik hem niet missen!'
'is goed' zegt ze.
Chelsea doet me uitgeleide.
Boven aan de traphal zegt ze me : ik kan niet wachten tot het dinsdag is.
'Twee kleuren' denk ik 'in één geheel. Haar mama gaat binnen voor de, zoveelste chemo, en Chelsea kan, deels natuurlijk slechts, niet wachten tot het zover is.
Veelkleurigheid, net als het leven zelf!
'We gaan ook eens zwemmen' zeg ik haar.
'Een subtropisch zwembad? Joepie!'
'neen' zeg ik haar
'Baantjes?' vraagt ze met een pruillip.
'Ja' zeg ik. 'zeker!'
*
Op weg naar huis denk ik aan hoe de vrouw mij haar spontane ingeving, 'ha!', beschreef, aan het vuur dat daarbij uit haar ogen sprak.
En de klanken van de niet gestemde piano waar ik heel even op gespeeld heb, zinderen in me na.
En de klanken van de niet gestemde piano waar ik heel even op gespeeld heb, zinderen in me na.
misschien leeft ze niet lang meer, misschien ook wel.
Misschien stemt ze haar piano, misschien ook niet.
Maar ...
maar ...
( geen andere woorden meer dan dat. )
De man, zijn leren pet, zijn hond.
Deze ochtend fiets ik, voor het werk, nog even langs het Zuid. ( Ik houd van de architectuur daar. De huizen doen me heel veel deugd. )
Ik kom een man tegen, een kennis van me, jouw leeftijd.
Hij draagt een leren pet, dat droeg hij vroeg nooit, en heeft een hond.
Dat had hij vroeger nooit.
Ik zwaai naar hem.
Hij zwaait verlegen terug.
Wanneer ik van hem wegrijd, denk ik : hij is vergeten dat hij berg, en zee, en wind is.
Of hij weet het, maar slechts een heel klein beetje.
Ik weet niet precies waar de gedachte vandaan komt.
Het is een intuitie ...
De man woont alleen. Wil samen wonen, maar gelooft niet dat het kan.
Hij heeft geen werk. Wil werk. Maar gelooft niet ... dat het kan.
Of misschien ...
ja ...
misschien zijn onze bergen, mijn berg en die van hem, zo van elkaar verschillend, dat ze voor altijd voor elkaar verborgen zullen blijven.
Zou dat kunnen denk je?
Dat er andere gebergtes in ons wonen?
liefs
x
Ik kom een man tegen, een kennis van me, jouw leeftijd.
Hij draagt een leren pet, dat droeg hij vroeg nooit, en heeft een hond.
Dat had hij vroeger nooit.
Ik zwaai naar hem.
Hij zwaait verlegen terug.
Wanneer ik van hem wegrijd, denk ik : hij is vergeten dat hij berg, en zee, en wind is.
Of hij weet het, maar slechts een heel klein beetje.
Ik weet niet precies waar de gedachte vandaan komt.
Het is een intuitie ...
De man woont alleen. Wil samen wonen, maar gelooft niet dat het kan.
Hij heeft geen werk. Wil werk. Maar gelooft niet ... dat het kan.
Of misschien ...
ja ...
misschien zijn onze bergen, mijn berg en die van hem, zo van elkaar verschillend, dat ze voor altijd voor elkaar verborgen zullen blijven.
Zou dat kunnen denk je?
Dat er andere gebergtes in ons wonen?
liefs
x
woensdag 14 april 2010
Twiedel twiet - Andre van Duin
Google eens twiedel twiet van Andre van Duin.
Ik en mijn nichtje hadden steeds de slappe lach als hij dat zong.
Zo onnozel!
Ik en mijn nichtje hadden steeds de slappe lach als hij dat zong.
Zo onnozel!
spontaneiteit gedachte n°3
Boven de boekwinkel woont een jong meisje, Chelsea.
Ze is 14 jaar en houdt van hardrock en van frietjes met mayonaise.
( onder andere )
Soms neem ik haar mee naar de bioscoop, soms gaan we samen frietjes eten.
*
Op een avond, na onze frietjes op de groenplaats, nemen we afscheid van elkaar voor haar voordeur.
Het is winter, donker.
De hele weg naar huis hebben we geluisterd naar de hardrock op haar mp3 speler.
Voor ik wegga zegt ze me : wacht! ik wil je nog iets laten horen! Mijn favoriet! Metallica.
Ik ga heel dicht naast haar staan, omhels haar en we luisteren naar haar lievelingslied.
Ze headbangt.
Noemt zichzelf de Queen of Headshaking.
Omdat zij een techniek heeft uitgevonden, zo zegt ze zelf, waarbij je géén stijve nek krijgt.
Het lied raakt me diep.
Het gaat over trouw blijven aan jezelf.
Chelsea, the Queen of Headshaking, kent de tekst vanbuiten en lipleest hem helemaal mee, terwijl ze haar rechterhand hoog in de lucht houdt.
Wanneer het lied gedaan is, is het even stil, dan zegt ze : waw. Dat haalt mijn ziel er uit.
Ik vind dat zo mooi verwoord, dus zeg ik haar : wat mooi gezegd, Chelsea.
Ik haal haar woorden aan : 'dat haalt mijn ziel er uit.' Waar heb je die uitdrukking gehoord? vraag ik haar, nieuwsgierig waar zo'n jong meisje deze woordenschat geleend heeft.
Heel nonchalant haalt ze haar schouders op.
'Gewoon' zegt ze 'dat gaat vanzelf.'
Ik voel me betrapt.
Ken je dat? Dat je vergeet dat het leven inderdaad zo stroomt : vanzelf.
Geen kaders draagt het.
Geen te jong te klein te oud te dik te dun
maar gewoon stromen
als de wind
de zee
dat wat Chelsea toen heel goed kon, met het lied van Metallica op haar oren.
'Mag ik de uitdrukking van je lenen?' vraag ik haar.
'Ja' zegt ze.
x
( bitterzoete kleuren : haar ( adoptie ) mama heeft terminale kanker. Chelsea zegt ze dat zij, the Queen of Headshaking, om zichzelf te troosten, wanneer haar mama is gaan slapen, al haar knuffels op haar tienerbed zet en dan Metallica op haar oren doet, en haar beren één voor één aanwijst. Chelsea vraagt hen dan, liplezend of zij ook voor altijd trouw zullen blijven aan zichzelf. )
Ze is 14 jaar en houdt van hardrock en van frietjes met mayonaise.
( onder andere )
Soms neem ik haar mee naar de bioscoop, soms gaan we samen frietjes eten.
*
Op een avond, na onze frietjes op de groenplaats, nemen we afscheid van elkaar voor haar voordeur.
Het is winter, donker.
De hele weg naar huis hebben we geluisterd naar de hardrock op haar mp3 speler.
Voor ik wegga zegt ze me : wacht! ik wil je nog iets laten horen! Mijn favoriet! Metallica.
Ik ga heel dicht naast haar staan, omhels haar en we luisteren naar haar lievelingslied.
Ze headbangt.
Noemt zichzelf de Queen of Headshaking.
Omdat zij een techniek heeft uitgevonden, zo zegt ze zelf, waarbij je géén stijve nek krijgt.
Het lied raakt me diep.
Het gaat over trouw blijven aan jezelf.
Chelsea, the Queen of Headshaking, kent de tekst vanbuiten en lipleest hem helemaal mee, terwijl ze haar rechterhand hoog in de lucht houdt.
Wanneer het lied gedaan is, is het even stil, dan zegt ze : waw. Dat haalt mijn ziel er uit.
Ik vind dat zo mooi verwoord, dus zeg ik haar : wat mooi gezegd, Chelsea.
Ik haal haar woorden aan : 'dat haalt mijn ziel er uit.' Waar heb je die uitdrukking gehoord? vraag ik haar, nieuwsgierig waar zo'n jong meisje deze woordenschat geleend heeft.
Heel nonchalant haalt ze haar schouders op.
'Gewoon' zegt ze 'dat gaat vanzelf.'
Ik voel me betrapt.
Ken je dat? Dat je vergeet dat het leven inderdaad zo stroomt : vanzelf.
Geen kaders draagt het.
Geen te jong te klein te oud te dik te dun
maar gewoon stromen
als de wind
de zee
dat wat Chelsea toen heel goed kon, met het lied van Metallica op haar oren.
'Mag ik de uitdrukking van je lenen?' vraag ik haar.
'Ja' zegt ze.
x
( bitterzoete kleuren : haar ( adoptie ) mama heeft terminale kanker. Chelsea zegt ze dat zij, the Queen of Headshaking, om zichzelf te troosten, wanneer haar mama is gaan slapen, al haar knuffels op haar tienerbed zet en dan Metallica op haar oren doet, en haar beren één voor één aanwijst. Chelsea vraagt hen dan, liplezend of zij ook voor altijd trouw zullen blijven aan zichzelf. )
spontaneiteit gedachte n° 2
Deze middag kwam er een man ( ongeveer zestig jaar, denk ik ) om een boek bij mij dat hij besteld had.
Ik vraag zijn naam, zoek het boek, en geef het hem.
Ik glimlach.
Hij glimlacht ook en zegt : 'wat u nu doet is onvergetelijk.'
Ik lach.
Voel me verbaasd, en opgetogen. 'ik heb niets gedaan!' denk ik 'alleen geglimlacht...'
'Zo veel al!' zegt de man vervolgens.
'Zo veel al wat?' vraag ik hem.
'Al zo veel onvergetelijkheden in mijn hoofd. Mijn hoofd zit vol!'
'Ja' zeg ik hem 'U bent vast heel erg rijk.'
Hij haalt zestig euro uit zijn zak.
'Letterlijk & figuurlijk' zegt hij.
Hij wil zijn boek betalen, maar dat moet beneden, aan de kassa, niet bij mij aan de balie. Ik zeg hem dat.
'oh spijtig' zegt hij 'ik had u graag wat geld gegeven.'
'En ik had graag wat geld ontvangen' zeg ik
wat nemen afscheid. Hij zwaait. Ik zwaai.
*
Een tijdje later komt er een collega naar me toe en die zegt : 'Zo grappig, joke. Er was deze middag aan man aan de kassa die me spontaan zei : 'er zit daar zo'n lief meisje boven. Zo spijtig dat ze niet mag ontvangen.'
:-)
Ik vraag zijn naam, zoek het boek, en geef het hem.
Ik glimlach.
Hij glimlacht ook en zegt : 'wat u nu doet is onvergetelijk.'
Ik lach.
Voel me verbaasd, en opgetogen. 'ik heb niets gedaan!' denk ik 'alleen geglimlacht...'
'Zo veel al!' zegt de man vervolgens.
'Zo veel al wat?' vraag ik hem.
'Al zo veel onvergetelijkheden in mijn hoofd. Mijn hoofd zit vol!'
'Ja' zeg ik hem 'U bent vast heel erg rijk.'
Hij haalt zestig euro uit zijn zak.
'Letterlijk & figuurlijk' zegt hij.
Hij wil zijn boek betalen, maar dat moet beneden, aan de kassa, niet bij mij aan de balie. Ik zeg hem dat.
'oh spijtig' zegt hij 'ik had u graag wat geld gegeven.'
'En ik had graag wat geld ontvangen' zeg ik
wat nemen afscheid. Hij zwaait. Ik zwaai.
*
Een tijdje later komt er een collega naar me toe en die zegt : 'Zo grappig, joke. Er was deze middag aan man aan de kassa die me spontaan zei : 'er zit daar zo'n lief meisje boven. Zo spijtig dat ze niet mag ontvangen.'
:-)
uitnodiging
schrijf met me mee !
( jij zee )
ps : er kwam deze namiddag een collega van Els bij mij in de winkel en ze zei dat Els niet kan zwijgen over jouw muziek. 'Het mooiste wat ik ooit gezien heb', zo zei Els tegen haar. lief hé. ( Els is de vrouw die om de tas met kadootjes gekomen is zaterdagochtend. )
( jij zee )
ps : er kwam deze namiddag een collega van Els bij mij in de winkel en ze zei dat Els niet kan zwijgen over jouw muziek. 'Het mooiste wat ik ooit gezien heb', zo zei Els tegen haar. lief hé. ( Els is de vrouw die om de tas met kadootjes gekomen is zaterdagochtend. )
jij Drakensberg
wanneer ik naar je foto's kijk
denk ik dat ik je ziel zie vliegen
kan het zijn dat hij eerst tuimelt?
duikelt hij langs diepe randen?
( een vraag.
Want wat ik zie
is misschien niet
jij
maar
mij )
&
toch
ik
zie
...
een speelse vlucht
die eerst de randen zoekt
daar waar het scherp
gehavend
is
gehavend
en toch
veilig
net als
...
( ik vind de woorden niet )
...
hij zoekt
je ziel
hij vindt de plaats
waar continenten ooit één geheel geweest zijn
daar waar beide randen elkaar ooit raakten
vervolgens
was er
...
aardverschuiving
leegte
diepte
vrijheid
wind!
zoals de mens
misschien
ook ooit ontstaan is
eerst één
dan twee
dan drie
& vier
gescheurd
gehavend
en onaf zijn we *
kijk daar!
ik zie
...
een vlucht!
je ziel
die eerst zijn diepte zoekt
om daarna te kunnen stijgen
vlieg, kind
lief
godenkind
vlieg
ha!
langs diepe meren
tuimel
langs
de dikke wolken heen
&
laat je drijven
in een vlucht!
de lucht!
vlieg, kind
lief godenman
jij Drakenberg
jij zee
jij eb
jij vloed
jij heel veel van dat alles
vlieg!
ha!
.
liefs
x
* zoals jij zo mooi schrijft in je cd hoes 'beauty' :
geen schoonheid als een vlucht maar schoonheid met een randje
kuieren
Toon Hermans ( ken je hem? ) zingt er een liedje over.
Ik heb even gekeken, maar kan het niet vinden op youtube.
Ik heb even gekeken, maar kan het niet vinden op youtube.
spontaneiteit gedachten n° 1
Mijn tweelingszus was twee jaar geleden bij me op bezoek. Ik was toen ziek en lag in mijn zetel. De zon scheen buiten. Ik was heel erg graag met Marieke ( mijn zus ) en haar kindje ( Mila, een meisje van twee en een half jaar, toen ) naar buiten geweest, maar dat ging niet. ~Mijn zus zag me liggen in de zetel, en na mij wat verzorgd te hebben, merkte ze dat ze zelf eigenlijk ook wel wat behoefte had aan rust. Ik zei : 'kom dan naast me liggen!' Zij zei : maar ik kom speciaal op bezoek voor jou uit Kortrijk, dan kan ik toch niet gewoon naast je komen liggen! Moeten we niet iets doen? Zal ik iets voor jou doen? Moet er iets gepoetst worden ofzo? Ik glimlachte gewoon naar haar. Zij glimlachte terug, en ging naast me liggen. We lieten Mila, het meisje, met wat speelgoed spelen, en haar eigen ritme vinden. ~Er stond een radio naast ons op de grond. Mijn zus en ik lagen daar zo goed dat we er blij van werden. Eindelijk! rust tesamen! We vroegen aan Mila of zij een radiozender wou kiezen. Zelf waren we intussen te lui om recht te staan. Mila deed dat graag. Eindelijk! ( dacht zij misschien ) ben ík hier de volwassene die voor de kleintjes zorgt :-) ~Mila drukte op wat knopjes, elke zender had, zoals gebruikelijk, zijn eigen stijl, en kwam toen, onverwachts, terecht bij een knopje waar 'geen' zender op voorgeprogrammeerd stond. Er klonk alleen maar ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. Ruis. ~Mila glimlachte naar ons en zei : deze! Daarna ging ze bij haar mama liggen. We luisterden samen het geruis. Dat wat de meeste mensen 'storing' noemen. En het was mooi. 'Mooie zender, Mila' zeiden we tegen haar. En iedereen was toen gelukkig. ~Daar moet ik, ondere andere, aan denken, Francois, als ik stil sta bij wat spontaneïteit ( voor mij ) betekent.Ik vind het fascinerend, levengevend om te zien hoe kinderen spontaan van nature zijn.En ik vind het fascinerend, levengevend om te zien en te ervaren hoe spontaan volwassen kúnnen zijn.~Soms botst spontaneiteit op muren.Zowel eigen, intrinsiek opgebouwde muren in de eigen belevingswereld, als culturele muren in de omgeving.Daarom zijn zowel zelfonderzoek, als maatschappijkritische vragen en handelingen, zo belangrijk, vind ik.Om beetje bij beetje, stapje voor te stapje, onszelf, de ander, het leven om ons heen te leren kennen zoals het van nature is, en ook kan zijn.Om blokkades beetje bij beetje, stapje voor stapje, op te leren ruimen.Zoals je onkruid wieden kan in je geest.En tuin.( misschien zijn beiden synoniemen voor elkaar : geest en tuin :-)~lieve groeten,Joke.
Wilgerboom
Daar langs het water daar waar wijdaar langs het water
waar wij
water
wij
wij wilg
wij wilgerboom
daar langs het water
waar wij
wij geweest zijn
Abonneren op:
Posts (Atom)
