ha! : gedachten er over & omheen

Dag Francois,

een paar losse gedachten ...

*

Ik ervaar je filosofieen en dan met name het volgen van je filosofieen ( die steeds actief in mij ook gewoond hebben ) als het opengooien van iets. Al is gooien een te sterk woord.
Een beeld ... een metafoor komt in me op :
alsof er bergen in ons wonen, landschappen, continenten, aardverschuivingen, grond om op te staan. Door stapje voor stapje het ha! te volgen, die momenten van 'relief' van opluchting waarop je denk : ja ha! Dat is het! - denk ik dat je als mens meer en meer de bovenste lagen van je belevingswereld opzij kunt schuiven.
Alsof het grondpatroon, de tekening die in je woont ( het landschap, de continenten ) daardoor zichtbaar wordt. Aan de oppervlakte komt te liggen.
*
Mijn ervaring is dat mensen stimuleren om ha! te ervaren, en bewust te uiten, ook soms overreacties teweeg brengt. Het kan sterke gevoelens van angst of afwijzing oproepen.
*
Wat jij mij vertelde over je ha! moment op je 24° levensjaar fascineert me. Het blijft me bij, hoe je vanbinnen uit iets ervaren hebt dat de culturele en sociale normen van je omgeving opengetrokken heeft. Spijtig, en pijnlijk ook om te observeren hoe een omgeving daar vervolgens veroordelend op kan reageren.
We kunnen heel erg hard zijn als mens ... zowel voor onszelf als voor elkaar.
*
Toch denk ik, en geloof ik, dat onze wereld pioniers nodig heeft.
Mensen die durven het innerlijke landschap dat in hen woont open te gooien, beetje bij beetje, want net zoals je niet gelijk de diepste kelders van je ziel verkennen kan, kan je ook geen kind dat nog maar net heeft leren zwemmen, in het diepe water 'gooien'.
*
Dit zijn wat spontane gedachten.
( misschien vraag je je af waarom ik je zo veel schrijf :-) Het bouwt naadloos verder op het werk waar ik mee bezig was. Een puzzel is zich aan het ontvouwen ! Sounds crazy doesn't it? :-)