De man, zijn leren pet, zijn hond.

Deze ochtend fiets ik, voor het werk, nog even langs het Zuid. ( Ik houd van de architectuur daar. De huizen doen me heel veel deugd. )

Ik kom een man tegen, een kennis van me, jouw leeftijd.
Hij draagt een leren pet, dat droeg hij vroeg nooit, en heeft een hond.
Dat had hij vroeger nooit.

Ik zwaai naar hem.
Hij zwaait verlegen terug.

Wanneer ik van hem wegrijd, denk ik : hij is vergeten dat hij berg, en zee, en wind is.
Of hij weet het, maar slechts een heel klein beetje.

Ik weet niet precies waar de gedachte vandaan komt.
Het is een intuitie ...

De man woont alleen. Wil samen wonen, maar gelooft niet dat het kan.
Hij heeft geen werk. Wil werk. Maar gelooft niet ... dat het kan.

Of misschien ...
ja ...
misschien zijn onze bergen, mijn berg en die van hem, zo van elkaar verschillend, dat ze voor altijd voor elkaar verborgen zullen blijven.

Zou dat kunnen denk je?

Dat er andere gebergtes in ons wonen?

liefs
x