spontaneiteit gedachte n° 2

Deze middag kwam er een man ( ongeveer zestig jaar, denk ik ) om een boek bij mij dat hij besteld had.

Ik vraag zijn naam, zoek het boek, en geef het hem.

Ik glimlach.
Hij glimlacht ook en zegt : 'wat u nu doet is onvergetelijk.'
Ik lach.
Voel me verbaasd, en opgetogen. 'ik heb niets gedaan!' denk ik 'alleen geglimlacht...'

'Zo veel al!' zegt de man vervolgens.
'Zo veel al wat?' vraag ik hem.
'Al zo veel onvergetelijkheden in mijn hoofd. Mijn hoofd zit vol!'
'Ja' zeg ik hem 'U bent vast heel erg rijk.'

Hij haalt zestig euro uit zijn zak.
'Letterlijk & figuurlijk' zegt hij.

Hij wil zijn boek betalen, maar dat moet beneden, aan de kassa, niet bij mij aan de balie. Ik zeg hem dat.

'oh spijtig' zegt hij 'ik had u graag wat geld gegeven.'
'En ik had graag wat geld ontvangen' zeg ik

wat nemen afscheid. Hij zwaait. Ik zwaai.

*

Een tijdje later komt er een collega naar me toe en die zegt : 'Zo grappig, joke. Er was deze middag aan man aan de kassa die me spontaan zei : 'er zit daar zo'n lief meisje boven. Zo spijtig dat ze niet mag ontvangen.'

:-)